Η πραγματικότητα είναι απλή: κανένα κοίτασμα φυσικού αερίου δεν θα κάνει την Ελλάδα πλούσια ή ενεργειακά ανεξάρτητη.

Οι συμβάσεις που έχει υπογράψει το ελληνικό Δημόσιο δίνουν στις εταιρείες την κυριότητα και την ελευθερία εμπορικής εκμετάλλευσης των κοιτασμάτων.

Το αέριο που θα βρεθεί δεν θα ανήκει στην Ελλάδα ούτε θα πωλείται φθηνότερα στους Έλληνες.

Θα διατεθεί όπου υπάρχει μεγαλύτερο κέρδος — στην Ιταλία, στην Τουρκία, στις διεθνείς αγορές.

Το κράτος θα εισπράξει μόνο ένα ποσοστό σε φόρους και δικαιώματα, που ακόμη και στο αισιόδοξο σενάριο δεν ξεπερνά τα 20–25 δισ. ευρώ σε 20 χρόνια — λιγότερο από έναν ετήσιο προϋπολογισμό δημοσίων επενδύσεων.

Αυτό δεν είναι εθνικός πλούτος· είναι προσωρινό έσοδο, με τεράστιο τίμημα, το οποίο, μάλιστα, έρχεται σε μια εποχή όπου η Ευρώπη απομακρύνεται από τα ορυκτά καύσιμα.

Η ενεργειακή ασφάλεια δεν θα έρθει από γεωτρήσεις, σαν αυτές που εξαγγέλλονται στο Ιόνιο, αλλά από καθολική πρόσβαση σε καθαρή ενέργεια, παραγωγή από τις στέγες και τις κοινότητες και επένδυση στην εξοικονόμηση, όχι στην εξάντληση.

Η αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα μπορεί να γίνει αυτάρκης και δίκαιη ενεργειακά — όχι αν ψάχνει για καύσιμα του παρελθόντος, αλλά αν επενδύσει στην ενέργεια του μέλλοντος, με κοινωνική δικαιοσύνη και σεβασμό στο περιβάλλον.